Uspavanke pred san poslije napornog dana, kada se sve slije u melodiju sa usana majke i bake, odzvanjaju tog predvečerja, kao i svakog narednog. Međ’ javom i snom, mnogo godina kasnije sanja se i dosanja, a melodija ostaje.
Nikšićanin, Vasilije Toljić, svoj umjetnički put gradi već odavno van regiona, sjećajući se tog primarnog ”zvuka”, kojim je zatim uslijedio zvuk limenih duvača, ”zapucao” Kalašnjikov”, a u njemu se probudio ”jezik” uspješan i autentičan, dodatno ”odgajan” u prosvetiteljskoj Francuskoj.
Jednog jutra, za njega je bilo dovoljno samo to jutro….
‘‘Prva muzika koje se sjećam su uspavanke koje su mi pjevale majka i baka. Još jedna rana uspomena vezana je, vjerovali ili ne, za “Kalašnjikov” Gorana Bregovića. Sjećam se kako, opijen zvukom limenih duvača i pulsirajućim ritmom perkusija, trčim po dnevnom boravku koji je tada u mojim djetinjim očima izgledao kao čitavo prostranstvo, i plešem sa bratom pred roditeljima. Ovaj događaj je u mom umu očuvan nesumnjivo i zbog prisustva porodice i našeg radosnog zajedništva, ali, moram istaći da je naročito upečatljiv utisak na mene ostavila ta muzika i njen karakterističan jezik, koji govori onom kolektivno nesvjesnom u čovjeku.Moji roditelji slušaju dobru muziku i kao dječak sam imao priliku da upoznam klasičnu muziku, džez i rokenrol.
Gitaru sam počeo da sviram želeći da imitiram brata, i moja ljubav prema njoj je rasla polako, uporedo sa ljubavlju prema klasičnom repertoaru, bez bilo kakve ambicije. Jednog jutra, probudio sam se znajući šta želim da radim čitavog svog života. Ne sjećam se da sam odluku donio svjesno. Ona je bila samo prirodan plod te ljubavi”, prisjeća se sagovornik dopisnice.
Susret i razgovor sa živim stvaraocem
Trenutno završava poslednju godinu trogodišnjih studija na Muzičkoj Akademiji u Strazburu, u klasi dua Melis koji čine Suzana Prieto (Susana Prieto) i Aleksios Muzurakis (Alexios Muzurakis). A iskustva dovoljno i previše, da bi stalo na bjelini ovog monitora.
”Sva su ona nosila pouke i uticala na to što sam danas kao čovjek i muzičar i sva su mi bliska srcu jer sam nešto iz njih naučio. Uprkos određenim razlikama konteksta, koncerti i takmičenja su u srži prilike da ljudima ispovijedim emocije i stavove velikih stvaralaca kroz jezik muzike i pristupam im sa istim principima i istom odgovornošću.
Poslednji koncert na kojem sam svirao prije nego što je Francuska morala zatvoriti vrata svojih koncertnih sala i teatara zbog virusa Kovid 19 mi je drag, na primjer, jer se radi o novoj vrsti iskustva. Naime, učestvovao sam u premijeri nove verzije jednog djela za ansambl značajnog savremenog francuskog kompozitora Tjerija Blondoa (Thierry Blondeau). Susret i rad sa živim stvaraocem sa kojim je, nasuprot većini kompozitora čiju muziku sviramo, moguće razgovarati, je nešto zaista posebno i čast mi je da sam mogao to da iskusim.Vjerujem da je vrlo važno slušati i svirati muziku vremena u kojem živimo, bar onoliko koliko je važno slušati i svirati muziku iz ranijih vremena’‘, cijeni Vasilije.
Ištite i daće vam se
Ima li nezbora medju jednom cjelinom, Vasilijem i gitarom, ili makar tišine?
‘‘Gitara je instrument – jedno u nizu sredstava koja nam omogućavaju da govorimo jezikom muzike. Da bi mogli da se izrazimo u punoći, potrebno je biti gospodar instrumenta i vladati ogromnim bogatstvom njegovog izražajnog spektra; kao što kažu, umjetnost počinje tamo gdje tehnika završava.Nekada, te potrage za izražajnim vokabularom mogu biti duge i teške, ali, utoliko je veća radost kada je blago pronađeno: “Ištite i daće vam se: tražite i naći ćete; kucajte i otvoriće vam se. Jer svaki koji ište, prima; i koji traži, nalazi; i koji kuca, otvara mu se”, ističe sagovornik.
Mišljenja je da je najveća prednost koju Pariz kao jedan od kulturnih centara Evrope pruža jedom muzičaru nije isključivo u metodima podučavanja jednog instrumenta u okviru određene institucije, već, mogućnost da svjedoči nastupima najvećih svjetskih muzičara i da upija njihovu živu umjetnost.
” To je neuporedivo iskustvo, koje rađa i hrani ljubav, a ona je najvažnija.Lično, imao sam ogromnu sreću da to iskustvo okusim i prije odlaska u Francusku, na kućnom pragu jer, moj profesor gitare, Goran Perišić, je upravo naš Nikšić učinio muzičkim centrom, organizujući u okviru festivala gitare svake godine koncerte muzičkih velikana sa svih strana svijeta. Tu sam upoznao svog pariškog profesora, eminentnog Gabrijela Bjanka (Gabriel Bianco) i započeo rad sa njim”, dijeli utiske sagovornik, dodajući da je posebno zadovoljstvo, što svoje prste ”odmara i pokreće”, na jednom izvanrednom poklonu, ručnom radu.
Umjetničko djelo Džima Redgejta u rukama
”Kao što čitalac iz prethodnih redova može zaključiti (a kao što sam se i sam podsjetio), imao sam mnogo sreće i blagoslova u životu, od moje porodice do mog profesora, koji je ekstenzija te porodice. Još jedno od takvih čuda je jedna izvanredna gitara, umetničko delo australijskog graditelja Džima Redgejta (Jim Redgate) koja mi je darovana na korišćenje od američke fondacije “Play It Forward” posredstvom gospodina Kejmena (Kamen) i gospodina Tomeja (Tomei), kroz gotovo filmski slijed događaja, koji svjedoči da i na drugom kraju planete ima ljudi koji nam žele dobro.Kvalitet ovog instrumenta, koji omogućava realizaciju muzičkih snova, poziva na maštovitost i kao svi veliki instrumenti, trud koji mu je dat vraća višestruko”, navodi Vasilije.
Ljepota improvizacije u ”smrtnosti” i instiktivnoj čistoti
Voli da sluša dobru muziku, bilo da se radi o klasičnoj muzici, džezu, roku, folklornoj muzici ili nekom drugom žanru. Izvodi prvenstveno klasičnu muziku ali povremeno se prepušta i improvizaciji.
” Mislim da je za svakog muzičara neophodno da se okuša u komponovanju, nezavisno od mjere dara ili eventualnog uspjeha djela. Jer, proživljavajući čitav taj stvaralački proces i sve njegove dileme, dobijamo iskustvo posmatranja muzike iznutra, što nam omogućava da bolje razumijemo djela drugih autora.Razdvajanje funkcija kompozitora i takozvanog interpretatora je relativno nova praksa. Kroz istoriju muzike od starog vijeka do druge polovine 20. vijeka, bilo je sasvim normalno (čak i zahtijevano) da kompozitor bude izvođač i izvođač kompozitor.Ne pretendujući da za kompoziciju imam dara, katkad napišem po koju notu, kada imam snažnu unutrašnju potrebu. Vid stvaralaštva koji praktikujem češće je improvizacija, čija je naročita ljepota upravo u njenoj “smrtnosti” i instinktivnoj čistoti – nasuprot pisanoj muzici, gdje kompozitoru koji dugo traga za zvucima koji bi na najjasniji način predstavili njegove misli neograničenost vremena često predlaže velike i komplikovane ideje koje su divne u svom bogatstvu, improvizator, koji, ne zapisujući ništa, za minut nepovratnog vremena mora stvoriti minut nezaustavljive muzike, nema vremena za oblikovanje: ideje su sirove i jednostavne ali nekada i snažnije’‘, ustvrdio je Vasilije.
”Potok” izazovan za izvodjenje
Na pitanje čije su kompozicije najzahtjevnije za izvodjenje, Vasilije na izust stavlja svijetlo na ”Potok”.
” Za mene su to kompozicije Johana Sebastijana Baha (Johann Sebastian Bach), kojeg ne nazivaju bez razloga “ocem muzike” i čiji se uticaj izliva na svakog kompozitora od njegovog vremena do danas. On, koji je bio u isto vrijeme genijalan kompozitor i fenomenalan improvizator (najčešće je improvizovao na orguljama), uspio je u svojim djelima da vjenča savršenstvo muzičke arhitekture i emotivni sadržaj velike dubine i izuzetne snage.Pri izvođenju njegovih djela, od kojih je i najmanje biser, vrlo je teško ispuniti pun potencijal muzike i predstaviti pravu mjeru između strukture i spontanosti”naglašava sagovornik.
Bilo je riječi više o flamenku….
‘‘Rekao bih da to zavisi od lične sklonosti muzičara sa obje strane.Ali, postoji nešto vrlo dragocjeno što odlikuje sve istinske flamenko gitariste, nezavisno od stepena njihovog umijeća. Muziciranje je za njih, jednostavno, dio svakodnevnog života. Naravno, sam čin komunikacije emocija zvukom jeste izuzetan, ali je u isto vrijeme prirodan kao hodanje. Kao disanje. Muzika nije karijera i povod za samopromociju ni posao i izvor novca. Muzika je život”, cijeni Vasilije.
” Sokrat je rekao: “Ja znam samo jedno, a to je da ništa ne znam.”Plan mi je da pokušam da naučim nešto o životu i o muzici, pa da opet sa radošću shvatim da ne znam ništa i tako u krug”, zaključuje sagovrnik, čiji je čudesni ”plavi krug i u njemu zvijezda”, krenuo od one baš prve i najdrže uspavanke.
Recent Comments